Bir Gül kurusuydu aslında hayat. Gecenin sessizliğini bozan .Odamdaki bir kuş cıvıltısıydı.  Her geçen gün Sessiz ve soluksuzdu. Karanlığın içindeki soluğu kesen Masamdaki lambaydı aslında.   Gece olunca Güneş’e hasret duyan Güneş Gelince de  Karanlığın hüküm giymesini isteriz. Aslında var olandan memnun olmayan Bir yığın cesetleriz. Tıpkı Gül’ün taze haliyken.  Bir zaman sonra ki hâli gibiyiz vesselam. Daha atanmamışken ilk aldığım Gül’ün mutluğunu yaşadım. Aslında bazı küçük şeyler insanı mutlu edebiliyorken bazı zamanlar da keşke daha iyi şeylerim olsa diyebiliyoruz. Bu aralar öyleyim maalesef…  Yaşamın getirdikleri gelecek kaygısı bunlara mahal vermektedir.